Omdat de WGA-flex en –vast vanaf 1 januari 2017 worden samengevoegd, stellen verzekeraars veel nieuwe eisen en hanteren zij strengere voorwaarden. Werkgevers die eigenrisicodrager willen blijven voor de WGA moeten daarom vooral zorgvuldig te werk te gaan, waarschuwt Aon.
Behalve de nieuwe eisen en voorwaarden die verzekeraars vanaf het nieuwe jaar hanteren, komen zij ook heel laat met de nieuwe premies. Dat maakt de deadline voor andere partijen heel kort. “Wanneer werkgevers die nu eigenrisicodrager zijn voor de WGA-vast niet voor 31 december hun keuze hebben gemaakt, gaan ze verplicht terug naar een publieke verzekering. Door aangepaste regels betalen zij dan een verhoogde premie en zijn zij minimaal drie jaar verplicht publiek verzekerd”, aldus Aon.
Aon wijst er daarom op dat het ondanks de tijdsdruk nu ‘meer dan ooit’ van belang is een zorgvuldige keuze te maken. “Daarbij is het verleidelijk om te kijken naar de laagste premie en voordelen op de korte termijn,” zegt Daniel Rijnbeek, Managing Consultant bij de afdeling Corporate Wellness van Aon Nederland. “Maar juist de polisvoorwaarden hebben op lange termijn veel invloed op de mate waarin een werkgever kan besparen op zijn WGA-lasten.”
Denk vanuit de lange termijn
Rijnbeek noemt een aantal polisvoorwaarden die het verschil kunnen maken. “Sommige verzekeraars baseren hun toekomstige premies op hun totale lasten. Er wordt dan minder gekeken naar individuele werkgevers. Een werkgever die veel doet aan preventie en re-integratie ziet dat in dat geval niet terug in een lagere premie. Daarnaast stelt de ene verzekeraar de voorwaarde dat een zieke medewerker al na twee dagen wordt aangemeld. Bij een andere partij is dat 26 weken of 42 weken.”
Dat verschil heeft volgens hem grote gevolgen voor de administratieve druk. “Werkgevers die ieder jaar overstappen naar een andere verzekeraar vanwege een lagere premie, krijgen op termijn bovendien te maken met verschillende loketten en verschillende voorwaarden waaraan zij moeten voldoen.”
Risicovolle nieuwe polisvarianten
Rijnbeek merkt verder op dat een aantal verzekeraars sinds kort de mogelijkheid bieden de WGA-lasten deels te verzekeren. In ruil voor een korting op de premie wordt vooraf afgesproken welk deel van de WGA-uitkeringen de werkgever zelf betaalt, bijvoorbeeld vijftig procent. Over dat deel hoeft hij dan geen premie te betalen. Naast een lagere premie, is het voordeel van deze variant dat de werkgever het meteen merkt in zijn uitkeringslasten als hij medewerkers vanuit de WGA succesvol weet te re-integreren.
De nieuwe polisvariant heeft op lange termijn echter aan aantal flinke nadelen, zegt Rijnbeek. “Een WGA-uitkering duurt maximaal tien jaar. Belandt een medewerker in de WGA, dan betaalt de werkgever het onverzekerde deel van de uitkering dus maximaal tien jaar. Én omdat hij bij instroom zelf geld moet reserveren op zijn balans, kunnen de kosten zo hoog zijn dat het premievoordeel compleet verdampt en zelfs financieel nadelig kan zijn.”
Daarnaast zal een andere verzekeraar die bestaande lasten niet overnemen, waarschuwt Rijnbeek, waardoor overstappen lastig wordt. “Dat maakt een eventuele latere overstap naar het UWV bovendien onaantrekkelijk. Deze opgebouwde WGA-risico’s worden bij een overstap naar het publieke bestel namelijk ook verrekend in de publieke premie. De werkgever betaalt dan dus twee keer voor dezelfde lasten op hetzelfde moment.”
Elke werkdag het belangrijkste financiële nieuws in uw mailbox? Meld u gratis aan voor InFinance Daily.
