De inkomensafhankelijke huurverhoging op sociale huurwoningen blijkt weinig effect te hebben op de doorstroming. Het overgrote deel (84%) van de scheefhuurders met een inkomen boven de 40.349 euro blijft zitten waar hij zit. Daarvoor zijn volgens het ING Economisch Bureau verschillende redenen aan te voeren.
Sinds 2013 is de huurverhoging van sociale huurwoningen inkomensafhankelijk, vooral om ‘scheefwonen’ tegen te gaan. Maar de gewenste doorstroming die deze maatregel op gang moest brengen is tot op heden uitgebleven. De huren zijn in juli gemiddeld met 1,6% gestegen. Vorig jaar werd slechts in 20% van de gevallen de maximale huurverhoging toegepast, blijkt uit cijfers van het CBS.
Verknocht aan de woning
Het ING Economisch Bureau somt hiervoor een drietal redenen op. Ten eerste hebben grote levensveranderingen, zoals een relatie aangaan, kinderen krijgen of scheiden een veel grotere invloed op verhuisgedrag dan financiële veranderingen. Ten tweede zijn veel ‘scheefwoners’ al wat ouder, wonen veel van hen al heel lang in hun woning en is de scheefwoner gehecht aan de buurt. Een huurverhoging zet deze mensen niet in beweging.
Weinig alternatieven
Willen mensen wel verhuizen, dan kunnen ze dat vaak niet. Voor een koopwoning komen zij vaak niet in aanmerking, omdat hun inkomen te laag of te fluctuerend is. Woningkopers moeten al snel 10.000 euro meenemen, terwijl een doorsnee sociale huurder zo’n 1.200 euro op de bank heeft staan, blijkt uit de ING Financieel fit Barometer.
Het aanbod in de vrijesectorhuur is beperkt en de huren liggen op een dusdanig niveau, dat dit pas na jaren van maximale huurverhogingen financieel aantrekkelijk zou worden ten opzichte van de huur die ze betalen in de sociale sector.
Elke werkdag het belangrijkste financiële nieuws in uw mailbox? Meld u gratis aan voor InFinance Daily.
