In onze branche missen we het vermogen om nee te zeggen tegen ontwikkelingen die niet goed zijn voor de consument. Al met al toch een vrij cruciale eigenschap voor een professionele sector lijkt mij.
“Technologie volgt de gedachten. Niet andersom”
Auteur: Auteur Christian Dijkhof, voorzitter OvFD en oprichter/eigenaar van The HypotheekCompany
Stel je voor, een grote fabrikant van pindakaas besluit de potten pindakaas te vergroten naar een formaat van een halve meter. Daar gaat de landelijke supermarkt denk ik wel iets van vinden. Sterker nog, die gaat naar verwachting zeggen dat ze de schapformaten niet gaan aanpassen voor deze pindakaasfabrikant. En dat ze de pindakaas van deze fabrikant voorlopig wel even uit het assortiment laten, omdat de consument helemaal niet met zo’n grote pot pindakaas wil slepen. Ook vinden ze de kosten voor het aanpassen van de winkel onnodig en hoog.
Hoe onlogisch het bovenstaande voorbeeld ook is, in onze eigen dagelijkse praktijk zijn hier voorbeelden te over van. Een grote bank die volledig standalone een digitale identificatie ontwikkelt, terwijl er nog 46 hypotheekverstrekkers zijn die ook moeten identificeren. En dan te bedenken dat de consument allang een digitale identiteit heeft, omdat hij al via de makelaar en notaris bij zijn hypotheekadviseur is geweest. Of neem de meeneemregelingen voor hypotheken. Die blijken in de praktijk vaak honkvast, omdat ze zijn ontwikkeld vanuit het perspectief van een bank en/of fundings(on) mogelijkheden.
Volgende stap zetten
Als we iets top-down de keten in persen (in plaats van behoeftes vanuit de gebruikers of consumenten vorm te geven) is dat in de meeste gevallen misplaatst. Hét ironisch metaforisch hoogtepunt daarvan is de samenwerkingsovereenkomst tussen adviseurs en verzekeraars/banken. Dat woord samenwerkingsovereenkomst is zo ongeveer het enige moment waarop samen nog enige vorm krijgt. Verder is het een voornamelijk eenzijdig opgelegd document waarin aansprakelijkheden en compliance vanuit een aanbiedersperspectief worden geregeld of gereduceerd.
Het provisieverbod op complexe producten heeft al een andere verhouding tussen aanbieders en distributie opgeleverd. Het wordt tijd om de volgende stap te zetten.
Nee leren zeggen
Als we de goede dingen willen doen voor de consument dan moet er een beter evenwicht in de bedrijfskolom ontstaan. We moeten vaker nee kunnen en willen zeggen tegen innovaties en veranderingen die van bovenaf de bedrijfskolom in worden geperst. Alleen omdat ze zo goed passen binnen de marktvisie van de intern gerichte en op standaardisatie gefocuste aanbieders.
Dat zijn geen innovaties, dat zijn intern gedreven toepassingen van reeds bestaande technologieën. Echte innovatie begint in ons hoofd. Een nieuwe kijk op zaken, anders denken over ingesleten patronen. Technologie volgt de gedachten. Niet andersom. Alleen wanneer we (vaker) vanuit het consumentenperspectief behoeftes de keten in laten vloeien, maken we kans om de juiste dingen te ontwikkelen. Dat kan maatschappelijke impact hebben en een veel betere invulling van ‘samen’ betekenen voor aanbieders en distributie.
Dat begint bij zo af en toe nee zeggen. Soms tegen aanbieders en misschien ook heel af en toe tegen een toezichthouder. Als sector deze volgende stap zetten maakt ons beter, krachtiger en relevant voor de toekomst. Pindakaas, wie is er niet groot mee geworden?
Elke werkdag het belangrijkste financiële nieuws in uw mailbox? Meld u gratis aan voor InFinance Daily.
