De eigenaar van een dier kan zijn mede-eigenaar niet aansprakelijk stellen voor de schade die door dat dier bij hem is veroorzaakt. Met dit oordeel van de Hoge Raad zag een echtpaar onlangs hun poging om recht te ontlenen aan het spraakmakende Hangmat-arrest uit 2010 stranden.
De zaak werd door een van de echtlieden aangespannen tegen Delta Lloyd. Eiseres exploiteert sinds het begin van de jaren tachtig samen met haar man een manege (vof). Tijdens een paardrijles wordt de vrouw door een op hol geslagen lespaard met berijdster omver gelopen. Als gevolg van de botsing met het paard kan zij diverse voorkomende kerntaken binnen het manegebedrijf niet meer volledig of slechts voor een deel uitvoeren.
Hangmat-arrest
Op basis van het ‘Hangmat-arrest’ stelde eiseres haar man, en mede-eigenaar van het lespaard, voor een deel van de gederfde inkomsten als gevolg van haar blijvend lichamelijke beperking aansprakelijk. In dit beroemde arrest stelde een woningeigenaar met succes haar mede-woningeigenaar (echtpaar) aansprakelijk voor de gevolgen van een val uit een hangmat die aan de pilaren van de woning hing. Sinds het Hangmat-arrest zien verzekeraars zich in toenemende mate geconfronteerd met vorderingen van medebezitters en medebedrijfsmatig gebruikers van dieren, stelt Delta Lloyd in zijn verweer. De verzekeraar krijgt tot nog toe per jaar gemiddeld 200 op art. 6:179 BW gebaseerde schademeldingen binnen, welk aantal sinds het Hangmat-arrest stijgt.
Gezien het grote aantal vof’s, cvs en maatschappen (genoemd wordt het aantal van 206.900) spreekt Delta Lloyd de vrees uit dat erkenning van de aansprakelijkheid zal leiden tot een verschuiving van arbeidsongeschiktheidsverzekeringen naar AVP en AVB verzekeringen.
Hek van de dam
In dit specifieke geval staat Delta Lloyd ook uitvoerig stil bij het risico op verzekeringsfraude omdat de eigendomsverhoudingen bij dieren niet altijd zijn opgenomen in een register. Tegen(deel)bewijs zal door de verzekeraar moeilijk zijn te leveren. Tevens wijst de verzekeraar op onderzoek dat minstens 10% van de verzekeringsuitkeringen onterecht is. Daarbij zou toewijzing tot enorme schadebedragen kunnen leiden. Volgens het verweer zou het aantal hondenbeten jaarlijks 150.000 belopen, waarbij in 50.000 gevallen spoedeinde (huis)artshulp nodig is. De paardensport leidt tot 66.000 blessures waarvan er 31.000 medisch worden behandeld met soms heel ernstig letsel.
Afgewezen
De rechtbank Noord-Holland stelde hierover prejudiciële vragen aan de Hoge Raad. Op basis van art. 6:179 BW antwoordde de Hoge Raad dat er geen risico-aansprakelijkheid kan worden gevestigd jegens personen die de hoedanigheid van medebezitter van een dier hebben. En ook niet jegens personen die de hoedanigheid hebben van bedrijfsmatige medegebruikers van een dier (art. 6:181 BW).
Volgens Maaike de Vries, advocaat bij BENK Advocaten te Groningen, is dit hiervoor de belangrijke passage uit de uitspraak van 29 januari 2016: “Omdat die medebezitter geacht moet worden bekend te zijn met de mogelijkheid dat hij schade lijdt ten gevolge van de voor hem kenbare onvoorspelbare eigen energie van het dier, kan van hem, eerder dan van de medebezitter van een gebouw, worden verwacht dat hij zich tegen het risico van zodanige schade verzekert. Dat geldt in het bijzonder voor het risico van – potentieel ernstige – schade aan de persoon.”
Andere mogelijkheden
Volgens De Vries blijven er ondanks deze antwoorden van de Hoge Raad wel degelijk mogelijkheden over om de schade op een andere medebezitter te verhalen. “Iedere zaak is anders en de wet biedt meer mogelijkheden dan de hierboven besproken wetsartikelen. En wanneer de medebezitter een ongevallenpolis met afdoende polisdekking heeft afgesloten, dan biedt ook de polis mogelijkheden tot verhaal van de schade voor deze medebezitter.”
Elke werkdag het belangrijkste financiële nieuws in uw mailbox? Meld u gratis aan voor InFinance Daily.
